Typ zaangażowania w dziedzictwo kulturowe dotyczył kontynuacji (lub nie) praktyk związanych z dziedzictwem z poprzedniego miejsca zamieszkania (czyli najczęściej z kraju pochodzenia), oraz przyjmowania nowych praktyk po przeprowadzce. Uczestnicy naszego badania angażowali się w dziedzictwo kulturowe na dwa główne sposoby, przyjmując postawę Integracyjną i Separacyjną. Postawa Integracyjna zakładała kontynuację praktyk dziedzictwa „przywiezionych” do nowego kraju, przy równoczesnym przyswajaniu nowych praktyk w kraju przyjmującym. Postawa Separacyjna wiązała się z pozostawaniem w strefie komfortu praktyk kraju pochodzenia i niskim zaangażowaniem w nowe praktyki. Kilku respondentów wykazało tendencję Asymilacyjną, przyjmując nowe praktyki kulturowe przy niewielkim zaangażowaniu w praktyki „przywiezione” z kraju pochodzenia. Postawa Marginalizacyjna, czyli brak zaangażowania w jakiekolwiek dziedzictwa kulturowe, była raczej… marginalna. Poniższe tabele przestawiają częstotliwość występowania poszczególnych typów wśród wszystkich respondentów zbiorczo, a także z podziałem na osoby zamieszkujące Polskę i Norwegię
